Bloemendaal: Dokter Noordeloos stopt met ingang van 1 juli 2018 met zijn praktijk. ‘Eens komt de tijd… en die is nu gekomen…om afscheid van u te nemen’ schreef hij in de afscheidsbrief aan zijn patiënten. Als redacteur van Bloemendaal.nieuws.nl en als patiënt van hem sprak ik met dokter Noordeloos over zijn besluit en zijn toekomstplannen. Ik zal hem gaan missen en ik denk dat dit geldt voor de meeste van zijn patiënten. Koos is een aimabele man, die gelukkig een waardige opvolger heeft. Dokter Sandra Rabenberg neemt per 1 juli zijn praktijk over….
Het interview
Uw patiënten hebben inmiddels kennis kunnen nemen van het feit dat u gaat stoppen per 1 juli 2018. Hoe waren de eerste reacties?
“Dokter waarom doet u dat?” ”Dokter, dat kan helemaal niet…” “Ik ben diep bedroefd, maar ik snap het wel” “Ik gun het u” Allemaal reacties van tevreden patiënten die wellicht ook voor mij gekozen hebben omdat ik ook homeopathisch arts ben… Dat zijn natuurlijk ook reacties van mensen die me al lang- en goed kennen. Mensen die me minder goed kennen of nog kort in de praktijk zijn reageren wat nuchterder bijvoorbeeld met “Dat gaat zo”… Ook reacties als “Ben je al zo oud?…Hoe oud ben je eigenlijk?” (Koos lacht) Ik heb deze reacties ook wel verwacht eigenlijk. Ik ontving inmiddels ook enkele brieven en e-mails van mensen die niet op de afscheidsreceptie kunnen komen, dat niet willen/niet kunnen, of die wellicht op vakantie zijn…
U bent 8 september a.s. nog maar 64 jaar jong, waarom juist nu de beslissing om te stoppen, of nam u die al maanden geleden?
Nou dat besluit heb ik al een paar jaar geleden genomen. Ik heb daar best lang over nagedacht en zelfs een “pensioen-cursus” gevolgd waarin alle (mogelijke) gevolgen worden belicht die betrekking hebben op met pensioen gaan. Ik heb met een bevriende- en reeds gepensioneerde psycholoog een wandeling gemaakt in Friesland. Ik deelde met hem zijn ervaringen, waarbij ik me afvroeg ‘waarom zou ik dat wel of niet doen’ en over het tijdstip waarop… Los van de pensioengerechtigde leeftijd…65, 67…(ik zou het wat betreft mijn persoonlijke AOW-recht niet eens weten)…. ik heb wel altijd gezegd: ‘Ik ga niet tot mijn 65edoor’ Er zijn nog zoveel leuke dingen die ik zou willen doen of die wellicht op mijn pad komen… Dat is reden 1.
De 2e reden is dat ik de verantwoordelijkheid van de praktijk, die altijd op nummer 1 komt en die minimaal zo’n 60 uur inzet vraagt, graag wil overdragen aan een jongere arts. Sinds de diverse artsen-hulpposten zijn ingericht hoef ik gelukkig niet meer ’s nachts mijn bed uit. Hooguit nu en dan een nachtdienst waarvoor ik met collega’s wordt ingeroosterd.
Een ruim 60-urige werkweek. Okay het hoort erbij, maar daar zal u dan wel van moeten ‘afkicken’
Dat denk ik ook ja, daar gun ik mezelf een jaar voor. Een jaartje rustig aan doen om in een nieuw ritme te komen. Naast de praktijk vraagt overleg tussen collega-artsen en andere structuren veel tijd, de administratieve handelingen, de bijscholing. We moeten ons recent ook inzetten voor de AVG (wet bescherming persoonsgegevens). Ook het nodige werk. Vanwege medische ontwikkelingen (wereldwijd) lees ik veel tijdschriften of vergaar ik informatie via het internet.
Uw vrouw Marjo werkt, zo vertelde u in het vorige interview, bij slachtofferhulp dat verbonden is met de politie. Stopt zij ook daarmee, of blijft zij nog doorgaan met alles wat ze professioneel doet?
Mijn vrouw is daar inmiddels mee gestopt. We zijn even oud en inmiddels zijn we de trotse opa en oma van twee kleinkinderen (Eén al geboren en één onderweg)
Nu pas opa..…hoe is dat”
‘Nou dat is harstikke fijn!!’ De dokter schaterlacht. Een dimensie meer he.. ik schuif toch op in de generatie en dat is gewoon heel erg leuk. Mijn dochter Judith wordt 33 jaar en Maartje is 31 jaar.
Je hoort steeds vaker dat dames hun kinderwens uitstellen tot latere leeftijd….
Die kinderwens was er wel eerder denk ik, maar je moet ook wel de juiste partner tegenkomen waarmee je een gezin wilt stichten. Gelukkig hebben mijn beide dochters die gevonden.
Uw contact met patiënten beperkt zich niet tot uitsluitend medische zaken. U bent ook een sociale huisarts, u toont compassie. Dat heeft natuurlijk alles met empathie te maken. Is empathisch vermogen volgens u een karaktereigenschap, of heeft het alles te maken met het referentiekader, de opvoeding en wellicht ook levenslessen?
Ik denk dat het goed is wanneer je als arts daaromtrent iets hebt meegekregen vanuit je opvoeding en opleiding, maar omgaan met mensen moet je ook leren. Als kind maakte ik wat minder gemakkelijk contact. Ik ben nog steeds geen held in het spreken in het openbaar, dat schreef ik ook pas in de afscheidsbrief aan mijn patiënten.
U was als huisarts natuurlijk ook betrokken bij patiënten in de laatste levensfase. Dat is een wel zeer extreme vorm van afscheid. U ging regelmatig aangekondigd of onaangekondigd op bezoek. Hoe kon u dat handelen?
Door heel vaak patiënten te bezoeken, heel veel dat contact te hebben. Mezelf laten zien en mijn hulp aan te bieden als arts. Door op eigen initiatief, zeker in de laatste levensfase, afspraken te maken op korte termijn en niet af te wachten. Geen dingen op zijn beloop laten met de gedachte ‘ze roepen wel’ Je ervaart dan ook steeds beter hoe mensen in het leven staan en wat ze hebben meegemaakt en dan heb je contact natuurlijk. Dan kan je gemakkelijker aansluiten bij wat mensen willen.
Veel meer als vroeger is de laatste fase een weg die je samen gaat. Ik maakte nooit mee dat mensen het niet wilden dat ik zo maar kwam. Het blijft voor een arts denk ik de moeilijkste taak, mensen op een goede manier naar de dood te begeleiden, zeker met de huidige middelen. Ik denk dat de huidige middelen helemaal niet vriendelijk zijn. Je kunt heel gemakkelijk mensen versuffen met morfine, maar dat kan ze ook heel boos en onrustig maken. Er is dus ook veel kennis vereist hoe je dat moet gaan doen. Het blijft een lastige en moeilijke taak, maar is heel dankbaar. Dan praat je over palliatieve sedatie en dat is geen euthanasie. Deze vorm van behandeling is de laatste jaren sterk veranderd. Het is ook aan strikte regels gebonden. Wanneer iemand niet langer te leven heeft dan twee weken probeer je het lijden gedurende die laatste weken te verzachten. Is de levensverwachting langer dan twee weken dan is palliatieve sedatie niet aan de orde. Dan gebruik je andere middelen om het lijden te verlichten.
Hoe kijkt u aan tegen een wereld met zoveel leed, overbevolking en ook het ontbreken van medische zorg in tal van samenlevingen?
Dat is een grote zorg. Zorg om ons milieu en hoe onze ecologische situatie er uitziet. Het eten wordt op een bepaalde manier gemaakt, bijna allemaal fabriekseten. Je moet opletten wat je binnen krijgt, want je kunt er ook last van krijgen. Allergieën zijn aan de orde van de dag. Meer dan 30% van de mensen lijdt nu aan hooikoorts. We leven in een wereld die vervuilend is…hoe ga je daarmee om. De sociale omstandigheden…internet ons verkeer op andere manieren. Het lijdt vaak tot overprikkeling en daardoor tot ziekte. Ik maak me dus zeker zorgen en ik hoop dat meer mensen dat doen.
Het ontbreken van medische zorg in bepaalde samenleving: Heeft u ooit overwogen om voor artsen zonder grenzen te gaan werken.
Nou laat ik zo zeggen Charles, toen ik geneeskunde ging studeren wilde ik eigenlijk uitgezonden worden en tropenarts worden. Dat was mijn reden om arts te worden. Ik wilde geen rampenarts worden (niet dat dat slecht is) maar ik wilde dan voor een langere periode zodat je ook iets kunt opzetten. Ik leerde mijn vrouw Marjo kennen en die wilde dat niet. Uiteindelijk ben ik bij de homeopathie en bij huisartsgeneeskunde terecht gekomen. Maar nog altijd heb ik een wens om een periode als homeopathisch arts in Afrika te gaan werken. Niet een hele lange periode, maar dat zal bijvoorbeeld aansluiten bij een project zijn van ca. 6 weken. Die zijn er wel. Wie weet wat er nog op mijn pad komt wat dat betreft.
Hoe schat u de kans dat bijvoorbeeld een ziekte als ebola hiernaar toe komt?
Ik denk dat sowieso ziektes hierheen komen. Alleen dat zal geen ebola zijn, dat zal anders zijn, maar er komen steeds andere virussen. Het Zikavirus kwam ook ineens in beeld vier jaar geleden tijdens de Olympische spelen in Brazilië. In één keer had iedereen het over het Zikavirus. Ik hoop alleen dat de reguliere geneeskunde verder gaat kijken, want ik denk dat er ook met natuurlijke- en homeopathische artikelen heel veel mogelijk is. Men weet niet eens dat die mogelijkheden er zijn. Ik weet zéker dat het kan. In Cuba kwam eens in de paar jaar een bacteriële infectie voor en daar kon je voor gevaccineerd worden. Op enig moment hadden ze niet voldoende in huis om het vaccin te maken. Toen hebben ze het vaccin homeopathisch verdund en gepotentieerd en dat bleek nog veel beter te werken dan het oorspronkelijke vaccin. Daarover werd ook gepubliceerd, maar daar hoor je helemaal niets van. Ik weet zéker dat het kan en dat, wanneer men zich er beter in zou verdiepen dat er nog veel meer mogelijk is dan met reguliere medicijnen en daarbij ook nog zonder bijwerkingen. Helaas wordt niet erkend dat dit zinvolle methodes zouden zijn, want men kan of wil niet geloven dat homeopathie (sterk verdunde en gepotentieerde middelen) zouden kunnen helpen!
Kreeg u als huisarts vanwege uw homeopathische inzicht veel tegenwerking?
Ik kreeg niet zozeer tegenwerking, maar ik heb ook geen medewerking gehad. Ik heb het in feite in mijn eentje moeten doen. Ik kreeg nooit een reactie van ‘wat leuk dat je dat doet…’vertel eens wat het is’ en ‘wat doe je nou?’ Ik ga bij mijn afscheid van mijn collega’s samen met een andere huisarts ook nog een presentatie over mijn ervaring met homeopathie en natuurlijke geneesmiddelen geven. Maar niet op het afscheid van mijn patiënten. Dat zal anders zijn.
1 juli nadert snel, hoe voelt dat ….en welke wijze raad wil u aan uw patiënten nog meegeven?
Ik wens iedereen als patiënt een goede dokter waarmee je goed kunt communiceren en waarbij je samen een weg kan uitstippelen als je een ziekte hebt. Dat zal voor iedereen weer anders zijn, maar het is wel een belangrijk stuk. De vraag die ik krijg: ‘dokter wat gaat u doen?’ Ik heb allerlei ideeën van wat ik zou willen doen, maar nog niet over wat ik ga doen. Mijn vrouw en ik gaan oppassen dat is zeker. Ik ga sowieso meer dingen met mijn vrouw samen doen, wandelen, musea bezoeken om maar eens wat te noemen. Ik wil mediteren, de natuur in… Ook voor muziek maken heb ik uiteraard tijd gereserveerd. Sterker nog ik ga optreden binnenkort, nog voor mijn pensioen. In het Roosevelthuis in Doorn…….
