Openhartig gesprek met Koos Noordeloos, dit jaar 33 jaar huisarts in Bloemendaal
Donderdag 26 januari 2017. Hij gitarist, ik drummer en allebei zingen. Beiden passie voor 60- en 70-er jaren muziek. Dat noem ik een mooi uitgangspunt voor een ontspannen interview. Hij is nu ongeveer een jaar ook mijn huisarts. Vriendelijk en toegankelijk, zo leerde ik hem kennen. Ik vroeg hem naar waar zijn wieg heeft gestaan, wie zijn ouders waren en hoe het gezin er uit zag waarin hij opgroeide. Hoe waren zijn jeugd- en studie jaren. Hoe is het om huisarts te zijn in 2017......We spraken over Euthanasie, maar ook over vrolijkere- en vooral interessante onderwerpen. Koos heeft een volle praktijk, maar mensen uit Bloemendaal mogen er altijd bij.
Sedert februari 2013, na 28 jaar praktijk aan huis, is dokter Noordeloos werkzaam in het huisartscentrum aan de Dennenweg 17 te Bloemendaal. Onderaan dit artikel treft u internet-links aan naar informatie over o.a. dit huisartscentrum en artikelen over homeopathie en stiltemeditatie. 
Koos Noordeloos is getrouwd in 1979, dit jaar dus 38 jaar.
We zijn in 1979 getrouwd in twee dagen. Vrijdag op het gemeentehuis, toen waren er dertien familieleden en kennissen. Op de zaterdag daarna in de 'Koperen Knoop', het wijkcentrum van de Staatsliedenbuurt in Amsterdam. In die wijk woonden veel mensen die werkten voor de gemeente of bijvoorbeeld de brandweer en trammaatschappij. Zij droegen uniformen met koperen knoopjes. Daar komt die naam vandaan. Pater Simons voltrok ons huwelijk. Die ik kende van het internaat waar ik verbleef (u leest verder in dit interview meer daarover). We vierden ook ons trouwfeestje in de Koperen Knoop. We zijn even oud, mijn echtgenote en ik. Mijn vrouw werkte voorheen als fysiotherapeut, maar moest daarmee stoppen toen zij zelf heupproblemen kreeg. Ik heb daarna ons inkomen altijd gehad als huisarts. Mijn vrouw ging vrijwilligerswerk doen, o.a. bij Het ECL (Eerste Christelijk Lyceum aan de Leidsevaart in Haarlem) en vervolgens bij de kindertelefoon. Nu werkt ze bij slachtofferhulp dat verbonden is met de politie. Ze begeleidt mensen die slachtoffer zijn geworden van een ongeval of misdrijf en verwijst waar nodig naar andere hulpverleners.
Waar ben je geboren en wie waren je ouders?
Ik werd geboren op 8 september 1954 in Hoogkarspel. ( Provincie Noord Holland nabij Lutjebroek en Bovenkarspel. Rijdt u in oostelijke richting dan bereikt u al snel Enkhuizen). Mijn vader was Vok (van Volkert) Noordeloos en mijn moeder was Truus Groot. Ik kom uit een gezin van tien kinderen. Er waren meer grote gezinnen bij ons in het Dorp (Rooms Katholiek). Mijn vader was losse arbeider in de tuinbouw en begon een bedrijfje voor zichzelf, waardoor hij net iets meer inkomsten had. Dat viel echter niet mee. Het was best wel een arme tijd. Toen ik een jaar of acht was, misschien ook wel iets eerder, ging ik al mee achter op de brommer bij vader om sjarlotten of aardappelen te gaan rooien. Dat gebeurde met primitief gereedschap. Van mei tot aan de winter werkte mijn vader daarnaast bij diverse werkgevers, waaronder bij bollenboeren. Later huurde hij land in Wijdenes waarop bloemkool werd verbouwd. Ook daarmee hielp ik mijn vader. Soms werd op zondag in het Patronaat in ons dorp voor amusement een film gedraaid. De Noordeloosjes stonden dan achteraan in de rij. Waar anderen een kwartje hadden mochten wij met een stuiver of dubbeltje uiteindelijk toch naar binnen, maar wel achteraan plaatsnemen. Men wist in het dorp dat we het niet breed hadden zo mochten we toch aanschuiven.
Naast jou nog negen kinderen in jullie gezin. Hoeveel broers en hoeveel zussen? Jij hebt bewezen goed te kunnen leren. Kregen jouw ouders die kans niet? Wanneer maakte je de keus medicijnen te gaan studeren?
Ik heb twee zussen, waarvan één ouder als ik, maar ik ben wel de oudste van mijn broers. Tweede in de rij dus. Mijn ouders (zeker mijn moeder) hadden graag meer willen studeren, maar hadden de mogelijkheid gewoonweg niet. Als iedere ouder wilden ze natuurlijk het beste voor hun kinderen. Zelf heb ik mijn studiekans gekregen dankzij een studiebeurs. Op mijn elfde ging ik al naar het klein seminarie met de bedoeling later priester, missionaris te worden. Ik verbleef intern in Sparrendaal te Vught, een internaat in Brabant. Die opleiding werd gedeeltelijk gesponsord door de kerk, anders was het niet te betalen geweest. Ik heb daar drie jaar opgezeten. Het internaat werd uiteindelijk opgeheven door gebrek aan instroom van nieuwe pupillen. In de tijd dat het internaat ophield te bestaan speelde bij mij al de gedachte dat ik mezelf toch geen priester of missionaris zag worden en het geloof verkondigen. Ik wilde wel iets blijven bijdragen. Ik ben overigens nooit medicijnen gaan studeren, ik studeerdegeneeskunde. Ik vind de omschrijving studie medicijnen te beperkt. Deze terminologie wordt wel dikwijls gebruikt wanneer personen voor een opleiding tot arts hebben gekozen. Maar het gaat tenslotte om genezen van personen. Ik studeerde dus geneeskunde.
Je ging naar de Vrije Universiteit in Amsterdam, de VU en je had al snel ook belangstelling voor andere vormen van geneeskunde.
Op de VU zag ik al heel snel dat er meer was dan de 'gewone' geneeskunde. Docenten kwamen bijvoorbeeld vertellen over acupunctuur of antroposofie (spirituele filosofie) . Twee keer per week werden de studenten onderwezen in homeopathie. Dat was een arts uit Brabant, dr. van 't Riet. Van zijn verhaal over homeopathie was ik direct onder de indruk. Ik dacht 'dat wil ik ook' en toen ben ik een studie in die richting er bij gaan doen.
Dat gaat naar ik begrijp toch over de balans tussen lichaam en geest en wat daar mis kan gaan? (nogmaals: een link naar een website-artikel over homeopathie onderaan dit interview)
Homeopathische middelen kunnen zeker uitwerking hebben op lichamelijk- zowel als geestelijk vlak.
Nu we praten over lichaam en geest wil ik eerst even terug naar jouw belangstelling voor religie. Zeg maar de geestelijke beleving van het onbekende. Je bent van huis uit Rooms Katholiek. Ben je gelovig en geïnteresseerd in religie?
Ja ik ben gelovig. Ik heb veel belangstelling voor- en ben wel geïnteresseerd in meer religies zou ik zeggen. Toen ik in Amsterdam woonde ging ik altijd naar de Amstelkerk en de Dominicuskerk, de kerken van Huub Oosterhuis en Jan Nieuwenhuis. Progressieve kerken, eigenlijk basisgemeenten zijn dat. Mijn vrouw en ik zaten beiden in een werkgroep. Zij bij Amnesty en ik bij de werkgroep Basisbeweging. Jaren hebben we daarvan deel uitgemaakt tot we naar Bloemendaal verhuisden. Toen bezochten we de Kerk van de Heilige Drie-eenheid in het Bispinckpark. Mijn twee kinderen zijn gedoopt in de Dominicuskerk in Amsterdam. Het bezoek aan die kerk zagen we op een zeker moment niet meer zitten, vanwege de afstand en de tijd die we dan voor kerkbezoek kwijt waren. Uiteindelijk ben ik ook met het Zen Boeddhisme in aanraking gekomen. Voor belangstellenden staat onderaan dit artikel ook daarvan een website-link naar de biografie van Huub Oosterhuis en het Zen Boeddhisme
Zen meditatie, dat is goed voor lichaam en geest? Hoe zie jij dat als arts, wordt alles als emoties en de besturing van het lichaam vanuit de hersenen geregeld, of bestaat er ons lichaam en.... los daarvan ....de ziel (de geest) die op andere wijze wordt aangestuurd?
Ik doe nu dagelijks Zen meditatie en in het weekend leid ik stilte meditatie. Zen- en stiltemeditatie is zeker goed voor lichaam en geest. Ik denk dat lichaam en geest één is. Ik denk dat elke medische klacht een grote psychische- en emotionele component kent. Dat geldt, zo denk ik er over, zowel wanneer het voort komt uit familietrekken, (familiekwetsbaarheden) of dat het wellicht in je eigen biografie zit vervat. Daardoor heeft men ook meerdere mogelijkheden om een klacht te behandelen. Onze geneeskunde richt zich heel protocollair plat gezegd op het fysieke stuk, terwijl ik denk dat bijvoorbeeld een homeopathisch middel alle twee gebieden kan beheersen in de vorm van één of twee pilletjes.
Ik bedoelde met mijn vraag eigenlijk: 'is er voor jou een duidelijke scheiding tussen ziel en lichaam. Als je dood bent heeft je ziel het lichaam dan verlaten?'
De ziel wordt in de Katholieke leer wel onderscheiden, maar in andere leren bestaat er eigenlijk niet zoveel ziel. Vanuit mijn gedachten is er een soortlevenskrachtin je. Zoals we hier zitten kunnen we bewegen, we kunnen voelen en reageren. Ben je dood, dan is alles er wel, maar kunnen we niet langer reageren. Wat er dan ontbreekt is de levenskracht. Noem het maar de ziel, die verdwijnt dan in het Universum. In de wet van de houdbaarheid van energie kan het niet zo zijn dat er ineens niets meer is, maar gaat de energie die er was over in een andere vorm.
Geloof je wellicht in reïncarnatie?
Niet dat ik daar nu veel mee bezig ben, maar ik geloof dat er best iets kan zijn als reïncarnatie. Ik denk dat we niet in rook opgaan. Dat gaan we wel, maar er blijft energie over. Ik heb dat zelfs een keer heel sterk ervaren. Dat was wel heel frappant bij een mannelijke patiënt die overleed. Deze man was echt een geestelijke grootheid vond ik. Hij deed op hoge leeftijd nog dagelijks aan meditatie. Na zijn overlijden was ik in zijn huis en ervoer een enorme energie in zijn kamer. Die man was nog helemaal aanwezig, ook twee dagen nadat hij was overleden. Voor mij echt een heel bijzondere ervaring.
Toevallig was ik vandaag bij een crematieplechtigheid, vulde ik aan tijdens ons gesprek. In de kleine aula hing boven de kist van de overledene een grote- en zware kroonluchter. Deze bewoog nu en dan tijdens de plechtigheid. Deuren en ramen waren gesloten. De wind kan niet de oorzaak zijn geweest. Het leek wel te gebeuren in de pauzes tussen de diverse muziek die werd afgespeeld.
Dat kan heel goed. Ik heb nog wel een verhaal dat daarbij aansluit. Er was een patiënt van mij overleden, een oudere- wat zonderlinge dame. Ze lag al lang op bed in haar schamel ingerichte flat 3-hoog in Haarlem Noord. Op haar balkonnetje verbleven duifjes. Die vertoefden daar in een oude kast op het balkon. Ze zaten daar ook wel te broeden en hadden ook jongen en poepten natuurlijk alles onder. Wel 2 tot 3 cm duivenpoep bedekte het balkon. Ik ben daar wel een jaar lang regelmatig op bezoek geweest, want zo lang lag deze dame al op bed. Toen ze was overleden moest ik haar als dokter schouwen (Het overlijden vaststellen). De duifjes die altijd maar zo'n beetje in- en rond die kast hadden vertoefd zaten nu naast elkaar op de railing. Ik had ze gedurende dat jaar nog nooit naast elkaar zien zitten. Alsof ze gezamenlijk afscheid kwamen nemen en aanschouwden wat er binnen allemaal gebeurde. Dat is toch wel heel bijzonder. Alsof de dieren aanvoelden wat er gebeurd was. Die eigenschap geldt bijvoorbeeld ook voor honden, paarden en zelfs bij kinderen komt dat voor.
Vertel eens hoe het nu staat met je geloof.
Ik ben inderdaad gelovig, ik kom uit een Joods-Christelijke traditie, maar mijn geloof bestaat niet meer uit actief naar de kerk gaan. Ik kom er wel (maar niet vaak), zowel in de Protestantse- als de Katholieke kerk. Voor mij ligt dat in elkaars verlengde. De bergrede is 'mijn lijfstuk' uit de Bijbel. Op zaterdag en zondag leid ik een stiltemeditatie in Stiltecentrum Poustinia. Dit is een stichting waarvan ik voorzitter ben. Poustinia werd ooit opgericht door Wim Bonarius. We maakten voorheen gebruik van de kapel van de R.K. Begraafplaats Adelbert op de Dennenweg. 
Sinds de kerk deze kapel weer wilde gebruiken wordt de stiltemeditatie gehouden op de zolder boven ons gezondheidscentrum aan de Dennenweg 17 te Bloemendaal. (ook daarvan een link onderaan dit artikel naar informatie)
Geloof je dat toeval bestaat?
Toeval bestaat niet. Alles hangt met elkaar samen volgens mij.
Homeopathisch huisarts. Welk percentage van de behandelingen is homeopathisch van aard?
Ik denk dat ik bij zo'n 10 tot 15 % van de behandelingen gebruik maak van homeopathisch inzicht en homeopathische middelen. Voor het overige pas ik 'noem het maar gewone' geneeskunde toe. Daarbij zijn er wel pieken. Wanneer ik bijvoorbeeld net homeopathische nascholing heb gedaan, dan ligt dat percentage wat hoger.
Weten al je patiënten dat je graag homeopathie toepast? Zijn sommigen argwanend? Noemen ze je weleens een kwakzalver?
Misschien weten ze het niet allemaal, maar dat zij dan zo. Argwanend? Dat valt erg mee. De meesten weten het ook wel en anders zien ze het wel op de Website of op de deur staan. Ik dring het de mensen ook niet op. In de eerste plaats wil ik een goed huisarts zijn en als aanvulling pas ik homeopathie toe. Zo gebruik ik het ook. Als ik eerlijk ben dan zou ik iedereen alleen maar homeopathisch willen behandelen. Maar die mogelijkheid heb ik niet. De tijd daarvoor ontbreekt en ik heb die kundigheid onvoldoende. Homeopathie vraagt veel studie, vandaar ook de nascholing zo nu en dan. Kwakzalver? Dat maak ik niet mee en als men zo over mij praat dan is het maar zo. Daar kan ik niet zoveel mee. De huisarts die in 'de gewone' geneeskunde nogal eens een foutieve diagnose stelt zou je ook een kwakzalver kunnen noemen. Recent kwam een vluchteling (statushouder), een vrouw die in Bloemendaal verblijft, op het spreekuur met een hand vol wratten. Ik bood een homeopathische behandeling aan. Nadat mevrouw de door mij voorgeschreven medicijnen had gebruikt waren de wratten nagenoeg verdwenen. Onderling vertrouwen is voor mij erg belangrijk. Nogmaals, ik probeer in de eerste plaats voor iedereen een goed huisarts te zijn. Je krijgt wel vaak maar één kans. Blijkt een middel niet aan te slaan, dan zegt men al snel 'dokter stuur mij maar door, want dit helpt niet' Je legt de lat wel erg hoog als je alles in één keer kan behandelen. Er bestaan zoveel verschillende middelen. Soms moet men gewoon wat meer geduld hebben en ik ook als arts. (Lacht). Maar heeft het wel effect dan heb ik daar wel veel voldoening van. Geef ik een antibioticakuur bij longontsteking waarvan ik weet dat het wel zal helpen, dan geeft dat minder voldoening dan wanneer ik iemand homeopathisch van longontsteking kan genezen.
De ruime wachtkamer van het huisartscentrum aan de Dennenweg 17 
Wil je ter afsluiting van ons gesprek nog iets kwijt aan de lezers en met name jouw patiënten in Bloemendaal?
Iets over mij? Nou ik vind dat ik maar een gewoon iemand ben en dat ik probeer om iemand te helpen en dat ik daarvoor ben. Ik denk dat je als huisarts in de gelegenheid bent om ook mensen bij te staan die in hun laatste fase zijn, dat het gewoon heel dankbaar werk is.
Ben je ook behulpzaam bij de wens om Euthanasie?
Ja ook dat behoort tot mijn vak als mensen daarom vragen. Ik vind dat je als huisarts en vooral ook als persoon, als mens, bevoorrecht bent. Euthanasie of begeleiding in het laatste stadium van het leven komt natuurlijk veel voor. Dat je het vertrouwen geniet daarbij betrokken te zijn vind ik heel waardevol. Ik denk dat in onze regio de meeste huisartsen bereid zijn Euthanasie toe te passen. Ik geef wel toe dat ik er zelf het liefst met een grote boog omheen loop, want het is beslist geen gemakkelijke weg. Je moet heel wat stappen door. Ik zeg altijd je moet samen met iemand op pad om uiteindelijk tot die keuze van laatste behandeling te komen. Vaak heb je meer deskundigen nodig om tot die moeilijke keuze te komen. Het is sowieso bij wet verplicht een tweede arts te raadplegen.
Ik wens Koos Noordeloos nog vele gezonde jaren toe en natuurlijk ook voorspoed voor ieder die hem lief is. Hartelijk dank voor het gesprek.
Hier vindt u enkele links naar interessante websites die raakvlak hebben met dit artikel.
[embed]https://huisartsbloemendaal.nl/huisarts-noordeloos/homeopathie/[/embed]
(over zijn boek)
[embed]http://www.debezieling.nl/paus-amsterdam-prachtige-bio-huub-oosterhuis/[/embed]
